Decyzją Zarządu z 20 września 2023 r. na podstawie § 6 Statutu przyjęto do Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza dwóch nowych członków: Zbigniewa Rutkowskiego i dr. Wiesława Dąbrowskiego.
Ponadto Zarząd na podstawie § 8 Statutu skreślił z grona członków Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza Marcina Borelowskiego, Jana Z. Brudnickiego, Wiesława Budzyńskiego, Jerzego Gałajdę, Marię Jentys-Borelowską, Alinę Pliszkę, Bohdana Rączkowskiego i Wiesława Turzańskiego.
Obecnie Stowarzyszenie liczy 20. członków zwyczajnych oraz 2. członków honorowych.
Nowe ukonstytuowanie się Zarządu, powołanie Jury Nagrody im. Witolda Hulewicza za rok 2023 oraz sprawy członkowskie zdominowały posiedzenie Zarządu Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza, które odbyło się 20 czerwca 2023 roku, o godz. 14.00w Górowie Iławeckim.
1. W związku z dobrowolnym wystąpieniem ze Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza prof. dr. hab. Mikołaja Melanowicza – pełniącego w obecnej kadencji funkcję wiceprezesa Zarządu, red. Romualda Karasia – członka Zarządu, red. Jerzego Biernackiego – sekretarza Zarządu oraz rezygnacji z funkcji wiceprezesa Zarządu dr. Edwarda W. Stańczaka, Zarząd dokonał nowego ukonstytuowania się w następującym składzie:
prezes – dr Ireneusz St. Bruski,
skarbnik, sekretarz – Joanna Pogórska,
członek – dr Edward W. Stańczak.
2. W związku ze zbliżającym się finałem 28. edycji Nagród im. Witolda Hulewicza za rok 2023, Zarząd Stowarzyszenia – organizator Nagrody im. Witolda Hulewicza – podjął Uchwałę ws. powołania Jury Nagrody.
W skład Jury weszli przedstawiciele władz statutowych Stowarzyszenia (Zarządu i Komisji Rewizyjnej) oraz członkowie zaangażowani w działalność Stowarzyszenia, m.in. ci, którzy mają uregulowane składki członkowskie za rok 2023. Ze zgłoszonych osób do Jury, zrezygnowali: dr Edward W. Stańczak oraz Ewa Hajdukonis, która ze względu na podjętą w ubiegłym roku pracę w służbie dyplomatycznej w Brukseli, postanowiła zawiesić swoje członkostwo w Stowarzyszeniu.
Ostatecznie w skład Jury, powołanego decyzją Zarządu, weszli: dr hab. Kazimierz Świegocki jako przewodniczący, ks. dr Ireneusz St. Bruski jako sekretarz, Bożena Kociołkowska, Radosława Pieniężna-Grabowska, Joanna Pogórska, Mirosław Prandota, Jan Tetter i Stefan Truszczyński.
Jednocześnie Zarząd zaakceptował tekst Regulaminu Nagrody im. Witolda Hulewicza oraz zadecydował, iż głosowanie ws. ostatecznej listy laureatów Nagrody za rok 2023 zostanie przeprowadzone drogą internetową.
3. W związku z wycofaniem się ze Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza red. Romualda Karasia, który od 2014 roku użyczał swojego prywatnego mieszkania – mieszczącego się w Warszawie, przy al. Jana Pawła II nr 70/48 – jako adresu Stowarzyszenia, Zarząd podjął Uchwałę o jego zmianie. Nowym adresem władz naczelnych Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza będzie lokal mieszczący się w Warszawie przy ulicy Podchorążych 41 m. 7.
Ponadto Zarząd potwierdził, że adresem korespondencyjnym pozostaje nadal adres redakcji czasopisma „Ostoja. Sztuka • Literatura • Społeczeństwo”, wydawanego przez Stowarzyszenie im. Witolda Hulewicza, mieszczący się w Olsztynie przy ul. kard. Hozjusza 12 m. 3.
4. W związku ze złożeniem wniosku przystąpienia do Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza przez pana dr. Eryka Kowalczyka – Zarząd podjął procedury związane z przyjęciem nowego członka zwyczajnego.
Równocześnie Zarząd przyjął wszczęcie procedury związanej z korektą listy członków Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza. Obecnie na liście znajduje się 25 członków zwyczajnych, z czego jedynie ośmioro na bieżąco reguluje składki, czworo częściowo, jedenaścioro zaś zalega ze składkami członkowskimi od 2014 lub 2015 roku.
Od 2014 roku – momentu utworzenia Stowarzyszenia wysokość składki członkowskiej wynosi 10 złotych miesięcznie. Stawka ta została również potwierdzona przez Zarząd Stowarzyszenia 21 maja 2021 roku.
Do członków nie wywiązujących się z obowiązku statutowego określonego w § 7 pkt. 3 Statutu, zostanie wysłany list polecony z prośbą o uregulowanie składek do 31 sierpnia br. W przypadku braku odpowiedzi, Zarząd będzie zmuszony – zgodnie z § 8 pkt. 1 Statutu – podjąć decyzję o skreśleniu danej osoby z listy członków zwyczajnych Stowarzyszenia.
5. W ramach spraw bieżących przedstawiono prośbę rozpropagowania wśród osób, które chciałyby włączyć się do Stowarzyszenia, deklaracji członkowskiej oraz wymogów statutowych związanych z przynależnością do Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza.
2 października, w Galerii Usługa na olsztyńskiej Starówce odbył się wieczór autorski Doroty Wojtkowskiej, który poprowadziła Anna Minkiewicz-Zaremba, dziennikarka Polskiego Radia Olsztyn. Poetka zaprezentowała swój najnowszy tomik zatytułowany Gorzkie wino, z myślą przewodnią: „Przeszłość, to tylko część czasoprzestrzeni”. Podczas spotkania autorka przeczytała kilka swoich wierszy, taką też możliwość mieli uczestnicy spotkania, którzy drogą losowania mogli odczytać wiersz, a co niektórzy pokusili się nawet o jego interpretację.
Miłosz napisał kiedyś, że „wiersze wolno pisać rzadko i niechętnie”. Dorota Wojtkowska, w której wieczorze poetyckim miałam zaszczyt uczestniczyć, chyba kiedyś zastosowała się do tej zasady. Na szczęście wróciła.
Wiersze poetki zostały bardzo ciepło przyjęte i określone jako „pełne wrażliwości”, sama autorka powiedziała, że „pisze z potrzeby serca”. Najnowszy tomik określiła, że jest po prostu gorzki i raczej pesymistyczny, jak napisała w jednym z wierszy „ma smak ciężkiego dnia i nieprzespanej nocy”. Według mnie po prostu oddaje emocje z jakimi borykała się autorka pisząc go, ale dostrzegam w nim również ślady optymizmu. W jednym z wierszy napisała „pożegnaj wylęknioną dziewczynkę, przywitaj wyzwoloną kobietę, którą stałaś się…”. Taka według mnie jest Dorota Wojtkowska dzisiaj, lubiąca wino niekoniecznie gorzkie, cudowna matka, kochająca psy i koty kobieta, po prostu ciekawy człowiek.
Dorota Wojtkowska urodziła się w Ciechanowie i tam w 1986 roku debiutowała na łamach „Tygodnika Ciechanowskiego”. Po ukończeniu filologii polskiej autorka zamilkła na długo. Do pisania wróciła kilka lat temu. Wiersze i prozę publikuje na portalach literackich oraz w antologiach. Obecnie mieszka w Olsztynie i jest nauczycielką języka polskiego.
Organizatorem wieczoru była Galeria Usługa Jazz Bar Małgorzaty Niczuk wraz ze Stowarzyszeniem im. Witolda Hulewicza. Patronem medialnym czasopismo społeczno-kulturalne „Ostoja. Sztuka – Literatura – Społeczeństwo”.
W ostatni poniedziałek września, o godzinie 17, gościem Ośrodka Badań nad Kulturą Ormiańską w Polsce (Polska Akademia Umiejętności, ul. Sławkowska 17, parter, Sala im. Karoliny Lanckorońskiej) był prezes Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza Romuald Karaś, autor reportażu o sowieckiej Armenii pt. Szukam raju (1975, wyd. 2, zmienione, 1979).
Romuald Karaś (rocznik 1935) jest reportażystą i publicystą związanym początkowo z Puławami i Lublinem. Debiutował ponad 70 lat temu na łamach lokalnych gazet, m. in. w „Sztandarze Ludu” i „Życiu Lubelskim”. Jego teksty ukazywały się też w „Życiu Literackim”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Walce Młodych”. Z czasem stał się autorem słuchowisk, audycji radiowych, programów telewizyjnych, książek.
Jego przygoda z Armenią zaczęła się stosunkowo w młodym wieku, bo jak sam wspomina od małego fascynowały go kamienice ormiańskie w Zamościu, gdzie przyjeżdżał razem z ojcem, z położonego nieopodal Szczebrzeszyna. Pierwsze kontakty ormiańskie nawiązał w Krakowie. Zafascynowany felietonami polskiego Ormianina Janusza Roszki przyjechał pod Wawel, aby uczyć się sztuki reportażu. W Krakowie na stałe nie osiadł, ale to właśnie dzięki redaktorowi Roszce został wysłany przez wydawnictwo „Iskry” do Armenii, aby przygotować książkę poświęconą pradawnemu narodowi. Dzięki tej podróży w 1975 roku w serii wydawniczej „Naokoło Świata” ukazała się opowieść reporterska pod zagadkowym tytułem Szukam raju.
Jest to jedna z niewielu pozycji książkowych szczegółowo opisująca Armenię, jej kulturę, historię a przede wszystkim jej lud. Romuald Karaś przygotowując tę publikację, zapisał się nawet na prywatne lekcje języka ormiańskiego. Do dziś jest to najbardziej kompetentna książkowa propozycja dla spragnionych wiedzy o tym zakaukaskim kraju. Karaś przeprowadził setki rozmów, co pozwoliło mu dobrze oddać ducha tego kraju i narodu. Jego rozmówcami byli m. in. katolikos Wazgen I, pisarz Gevorg Emin, malarz Martiros Sarian. A także rzesze zwykłych, życzliwych Ormian.
Spotkanie z Romualdem Karasiem można obejrzeć na stronie:
